Ο ΖΑΝΤΟΝΤΣ ΚΑΙ Ο ΑΧΟΥΛΗΣ
Αραϊκα μερες το σσουμονκον σο χωριον σο Οδαδας ελεγαν Εκιαδας - Ειπα και εγω να λεγω εναν ¨: (αν κε εγραψα`το πολλα χρονια πριν) Ο ΖΑΝΤΟΝΤΣ ΚΑΙ Ο ΑΧΟΥΛΟΥΣ Αίτων –κ`αιτων σο κόσμον απάν, σε εφτα ποταμα και εφτα ρασσια οπις, αιτων ένα χωρίον. Εκεί έζιναν δυο αδέλφα : ένας ζαγτόντς και άλος αχουλής, είχαν σο σπιτ `να τουν έναν γαϊδούρ. Έναν ημέραν αβουτο το γαϊδουρ έφυγε ας το σπιτ και εχάθε, ας το φόβωναχτε ε`σκάλωσε να τσαειζ: - γαϊ..γαα ..γαϊα . Ακουσε’να ο αχουλους και επιε σουματ και λεει ατον:- ελα ας παμε σο σπιτ, θα φάζω σε παστρικα χορτάρα έμορφα λαχανα πορτσικλια ταμιζια ριζια ελα να παμε ον’ταμαν –το γαϊδουρ λέει –ατά όλα το λες φερεν'ατα αδακα και επεκι (ύστερα) α`τερούμε. Επιε αβουτος να φερ το είπενα’τον το γαϊδουρ. Το γαϊδουρ αξαν κι`στεκ: -γαϊ... για..γα..γαϊα… Έρχεται τώρα ο ζαντον, το γαϊδουρ άλλο μιαν –φερε με αβουτο φερε με εκινο-. Τοτε ο ζαντον περ έναν λαβρην (τζουμπουχ) και νάτω και φάτω νάτω και φάτω- ε`σιρε να τον. Το γαϊδουρ ερουξε εμπρα και